Uganda

We zijn in Uganda. Een land waar elke dag mensen vermoord worden om land, waar kinderen geofferd worden omdat de witchdokter dat 'voorschrijft' en babylijkjes ingemetseld worden om een huis te zegenen. Dit zijn helaas geen incidenten, maar gebeurt nog heel erg vaak. Aan de andere kant is het ook een heel mooi land. Vriendelijke mensen en een mooie natuur.
De grens van Kenia naar Uganda was verschrikkelijk. We hebben er 2 uur over gedaan. Wat een gedoe! We waren blij toen we eindelijk bij de bakkerij aankwamen bij de zusters.
Herald had afgesproken langs dit project te gaan en te kijken of hij de kwaliteit van het brood hier kan verbeteren.
Stan en Luuk kijken hun ogen uit bij de speciale taarten die ze maken. Bij het brood mogen ze kijken bij het deeg maken en ook helpen met het rollen van het deeg. De mensen zijn allemaal erg aardig.
Bij deze bakkerij zit ook de bakkersschool. Er is een nieuwe machine gekomen uit Nederland. Hij wordt met 20 man naar binnen geduwd over planken. Binnen wordt ie door de zuster gezegend voordat ze ermee gaan werken.
Na een paar dagen heeft Herald de kwaliteit van het brood kunnen verbeteren en is het malser. Dat gaat hij bij de andere bakkerijen dus ook invoeren.
Voordat we naar de volgende bakkerij gaan, maken we een tussenstop bij de Sipi watervallen. Het is overal erg rustig omdat het geen toeristenseizoen is. Als we langs de weg fruit kopen, staat iedereen rond de truck te dringen of we bij hen de beste ananas kopen. Ook bij de camping waren ze erg blij dat we kwamen.
De toegang was erg smal en we passen er net door met de truck, alleen passen we niet onder een balk door. Maar geen probleem, die wordt er gewoon even afgehakt, zodat we er door kunnen! Het is een mooie rotsige camping met uitzicht op de Sipi falls en over het dal.
We zijn met een gids langs koffieplantages gegaan om het hele proces te zien hoe koffie gemaakt wordt. Stan en Luuk hebben de koffiebonen gestampt en uiteindelijk hebben we op een houtvuurtje onze zelfgemaakte koffie gezet.
Bij de volgende bakkerij worden we met open armen ontvangen.
Grappig dat er een hele andere mentaliteit is. Herald staat 's morgens al vroeg op om brood te bakken, maar moet vervolgens een uur wachten want de oven moet nog opgestookt worden. 'S middags is er ineens geen bloem meer en geen geld om nieuwe te kopen, dus moeten we wachten...
Het zou 's avonds gebracht worden, maar de volgende ochtend is het er nog niet.
Het idee is het dan maar te gaan halen. Er staat een busje en een pick-up. Er zit geen accu in het busje, die is eruit gehaald toen de accu van het bezorgbusje kapot was! De pick-up staat ook al lang stil en start niet. Herald probeert hem met een paar anderen aan te duwen, maar het lukt niet. Ze willen het nu met brommertjes laten komen, maar het is 240 kilo, dus dan moet het op veel brommertjes...
Herald gaat het dus met de truck halen.
Als Herald uitlegt wat de bedoeling is, leggen ze uit dat ze geen malser brood willen! Het moet namelijk stapelbaar zijn! De winkels willen het brood presenteren op stapels van minimaal 10 broden, dus als het te mals is, zakt het in.... Maar na de test blijkt gelukkig toch dat de buitenkant hard genoeg blijft om te stapelen.
We willen een kortere weg nemen naar de volgende bakkerij. Ik heb twee kaarten. Op de ene staat ie wel en op de andere is ie onderbroken door een moerassig stuk. Onderweg zeggen ze dat de weg te doen is, dus daar gokken we dan maar op. De weg is een mooie rode zandweg, maar erg goed is ie niet! Er liggen veel dorpjes aan en het wordt steeds groener onderweg. Ook veel suikerriet en soms een moeras.
Langs de weg staan standjes met flesjes petrol van een halve liter. Ze keken in Kumi Herald ook al verbaasd aan toen hij zei dat ie 100 liter wilde. Ze vroegen of ie het wel zeker wist!
Net voor Jinja zien we het Victoriameer al (wat 1,5 keer zo groot is als Nederland). Een auto haalt ons in met een blanke vrouw die zwaait en seint. Een eindje verderop staat ze langs de kant van de weg en als we voorbij rijden gebaart ze weer. We kijken naar buiten of er iets met de truck is, maar we kunnen niks zien. Ze rijdt weer achter ons aan, dus een eindje verderop stoppen we en stappen uit. Ze parkeert achter ons en het blijkt een Nederlandse te zijn. Ze is helemaal enthousiast over onze truck. Ze heeft zelf ook 3 jaar in een truck rondgereisd en woont nu 10 jaar in Uganda. Ze heeft een selfcatering accomodatie in Jinja en ze vraagt of we daar komen slapen. Na bij de derde bakkerij geweest te zijn, gaan we er heen. Ze hebben een zwembad, WiFi en een wasmachine en haar man heeft vroeger ook met een Magirus gereden. We kamperen met uitzicht op de Nijl. We hebben een paar dagen erg genoten. Dus Wim en Monique, nogmaals bedankt!